O tym, że ogromna ilość żywności w dzisiejszych czasach jest niezdrowa, nie trzeba chyba nikogo przekonywać. Niektórzy proponują więc powrót do żywieniowych korzeni. I to aż do… paleolitu. Bierzemy pod lupę „dietę jaskiniowca”, której fani twierdzą, że zapewnia ona zdrowie i utratę kilogramów bez liczenia kalorii.
Odkryj w sobie jaskiniowca
Dieta paleo to jedna z najmodniejszych diet ostatnich lat, ale promować zaczęto ją już w latach 70. Sprowadza się ona do jedzenia tego, co ludzie w paleolicie, a więc od 2,5 miliona do 10 000 lat temu, gdy doszło do rewolucji agrarnej.
Co więc jeść na tej diecie? Wyobraź sobie, że jesteś człowiekiem epoki kamienia i przemierzasz z włócznią las. Nic, czego byś tam nie zebrał lub nie upolował, nie powinno znaleźć się na Twoim talerzu. W uproszczeniu: jeśli coś powstało w fabryce, nie jedz tego.
Na diecie paleo możesz jeść:
- warzywa i owoce
- chude mięso (najlepiej z wolnego wybiegu i dziczyznę), ryby (najlepiej dzikie)
- nasiona
- orzechy
- jajka
- przyprawy, zioła
- zdrowe tłuszcze, np. oliwę z oliwek, olej kokosowy
Tego należy unikać:
- zbóż
- strączków
- nabiału
- cukru rafinowanego
- większości tłuszczów roślinnych: margaryny, oleju słonecznikowego i z pestek winogron
- przetworzonego jedzenia
Choć dieta paleo zakłada powrót do przeszłości, sama zaczęła ewoluować. Niektórzy dopuszczają spożywanie na niej m.in. ryżu, kawy, herbaty i pełnotłustego nabiału.
Podstawą do stworzenia diety paleo była hipoteza, że nasze ciała nie zdążyły się przystosować do szybkich i daleko idących zmian w żywieniu, jakie zaszły od upowszechnienia się rolnictwa, ok. 10 000 lat temu. To z kolei ma być głównym powodem otyłości, cukrzycy i chorób serca.
Dieta paleo receptą na zdrowie?
Dieta paleo jest bogata w błonnik, witaminy i białko, za to uboga w węglowodany proste. Rezygnując z przetworzonego jedzenia, naturalnie zaczynamy odżywiać się zdrowiej i dzięki temu może nawet uda nam się schudnąć.
Jednak, żeby nie było tak pięknie, nie istnieją żadne wyniki długoterminowych badań, które potwierdzałyby wpływ tej diety na długotrwałą utratę masy ciała czy poprawę zdrowia. Jest za to mnóstwo wątpliwości co do słuszności jej stosowania.
Krytycy wskazują, że hipoteza stanowiąca podstawę diety paleo znacznie upraszcza proces przystosowywania się organizmu ludzkiego do pożywienia zmieniającego się na przestrzeni wieków. Co więcej, nie uwzględnia ona różnic w odżywianiu, związanych m.in. z geografią i klimatem. Przykładowo, trudno wyobrazić sobie, że nasi przodkowie zamieszkujący teren Europy Środkowej, jedli awokado, zalecane w paleo. Jadłospis ten wyklucza natomiast zboża, z których niektóre – według badaczy – były już jedzone w paleolicie.
Nie ma też jednoznacznych dowodów na to, że produkty, z których rezygnują entuzjaści paleo, mają negatywny wpływ na organizm człowieka. Przykładem są strączki, odrzucane ze względu na zawartość lektyn, będących toksycznymi związkami „antyodżywczymi”. Tak naprawdę większości z nich pozbywamy się w trakcie gotowania, a zalety płynące ze spożywania warzyw strączkowych zdecydowanie przewyższają wady.
Podobnie kontrowersyjne jest wykluczanie produktów pełnoziarnistych. Tak, wiemy, ten straszny gluten… 😀 W rzeczywistości jest groźny jedynie dla kilku procent populacji, cierpiących na celiakię – więcej na ten temat poczytacie TU.
Na pewno popieramy założenie diety paleo, aby jeść jak najbardziej naturalnie i omijać szerokim łukiem gotowe sosy, chipsy i inną przetworzoną żywność. Jednak co do eliminacji zbóż, nabiału i warzyw strączkowych, tu już byłybyśmy bardziej ostrożne. Jak w przypadku każdej diety eliminacyjnej, paleo może powodować deficyty składników odżywczych. Nie ma żadnych jednoznacznych dowodów na to, że w XXI wieku powinniśmy cofnąć naszą dietę do epoki kamienia.
Przypnij na Pintereście i zachowaj na później:
